Um glansýmind reykinga og hármodelið pabba.

Þessi bloggsíða hefur skelft mig meira en nokkuð annað undanfarna daga. Ástæðan fyrir þessari ofsahræðslu minni felst í seinustu orðum mínum hér á síðunni, þ.e.a.s um áætlanir mínar um að hætta að reykja. Ég er nefnilega ekki alveg hættur að reykja. Þó tolldi ég í 2 daga án þess að bragða Bensen, Blásýru, Tjöru eða nokkuð annað af hressandi aukaefnum tóbakssins. Ég hef samt ákveðið að láta ekki í minni pokan fyrir þessari fíkn minni heldur ráðast á hana vopnaður nikotínbættu, jórturleðri, plástrum og nefspreyi. Ekki er það þó nikótínleysið sem hræðir mig við að hætta að reykja enda hefur því klárlega verið komið fyrir kattarnef heldur er það hve stór hluti af persónuleika manns það er að vera reykingamaður. Þetta hljómar kannski kjánalega en ég hugsa að allir reykingamenn viti hvað ég á við. Þetta sést greinilega í gömlum bíómyndum þar sem sígaretta og viskíglas var gjarnan notað til að undirstrika ákveðna þætti í persónuleika viðkomandi sem yfirleitt var einhver kynferðislegur, grófheflaður sjarmi, hætta og dulúð meðan að sá sem ekki reykti virtist venjulega leggja metnað sinn í að skera sunnudagssteikina og stemma af heimilisbókhaldið. Þetta er svona eins og að taka skrúðmælgina af Ólafi Ragnar Grímsyni eða smekkvísina af Völu Matt.



Í öðrum fréttum af hinum föla föður ber helst að nefna að ég er orðin sköllóttur. Hvorki er það vegna hás aldurs eða mikilla hártogana. Þannig er mál með vexti að frúin þurfti að vinna óvenjulengi eitt kvöld í vikunni sem leið og sátum við Hekla því ein og yfirgefin heima án alls eftirlits. Eitthvað fannst henni ég illa til hafður svo hún dró fram burstann og fór að reyna að ná völdum á brúsknum á hausnum á mér sem hefur þann skemmtilega eiginleika að standa alltaf allur upp í loftið. Þetta var mikil barátta og varð þeirri stuttu að orði milli samanbitinna tannanna að þetta væri óvinnandi verk ég yrði hreinlega að fara að drífa mig í klippingu. Eitt leiddi að öðru og áður en ég vissi af var ég sestur inn á klósett, fyrir framan spegilinn og 7 ára gömul dóttir mín farin að snyrta á mér hárið. Lítillega í fyrstu en eftir að hún var farin að ná tökum á þessu varð hún stórtækari. Það verður ekki af því skafið, barnið er náttúrutalent í þessu sem öðru sem hún tekur sér fyrir hendur. Ýmsir stílar voru reyndir á hausnum á mér hver öðrum betri en að endingu var ákveðið að mér færi best að vera án alls hárs þar sem einstaklega erfitt er að hafa stjórn á því. Hins vegar hefur veðurfarið verið sköllóttum einstaklega óhagstætt síðan að þessi hársnyrting fór fram og biðla ég því til góðhjartaðra prjónakvenna sem lesa þetta blogg (Ása Hildur) að prjónuð verði á mig húfa.