Hver elur upp hvern??

Litla barnið mitt hún Hekla á afmæli í dag. Hún er algjör sólargeisli þessi stúlkukind og er endalaus uppspretta skemmtilegra vangaveltna og spurninga enda sækir hún greindina greinilega til móður sinnar. Að setjast niður og ræða málin við Heklu fer oft á annan veg en ég ætla mér. Maður hreinlega býst ekki við því að litla barnið sitt taki mann í bakaríið áður en maður er varla farinn að opna munninn. T.d fannst mér ástæða til að taka umgengismál heimilissins til umræðu um dagin með sérstakri áherslu á vistarverur téðs barns og settist ég því niður með henni í stofunni.

Ég: Hekla mín blablablablablabla bla blabla blablabla bla bla blablabla þú þarft að taka til í herberginu þínu á hverjum degi.

Hekla: Horfir á mig mæðuleg um stund. Pabbi. Á hverjum degi? Finnst þér það nú ekki fullmikið ég meina þú nennir því ekki einu sinni. Átt þú ekki að vera fyrirmynd hérna? Ég meina ég er bara barn sko. Ok ég skal gera við þig samning ég skal taka til í herberginu mínu þegar mér finnst þurfa þess og þú tekur til frammi þegar þér finnst þurfa þess.

Ég: Heilinn á mér fann engar færar árásar né flóttaleiðir út úr þessari klemmu þannig að ég sagði. Öööö Hmmmm öö

Hekla. Smellir fingrum. Mér finnst þetta nú bara sanngjarnt. Ég verð inn í herbergi ef þú þarft að tala við mig. Ég þarf nefnilega að taka til.

Hér er annað dæmi um leikni mína í rökræðum við sama barn

Eldri dóttir mín hún Bryndís er líka ansi lunkin í kollinum. Ég hef aldrei séð 10 standa eins oft á einkunaspjaldi og á því seinasta sem hún fékk. Nema þá ef skyldi vera frá námsárum mínum nema að hjá mér voru þessir tölustafir slitnir í sundur með kommu. Sem betur fer finnst Bryndísi ekki eins gaman að rökræða við föður sinn. Henni finnst mun skemmtilegra að vinna mig í skák eða skella á mig svínslega þungum spurningum um ólíklegustu hluti. Einu sinni fannst mér ég vera nokkuð flinkur að teikna, hugleiddi meira að segja að gera það að lífsviðurværi mínu. Þessi 12 ára dóttir mín hefur siglt fram úr mér á því sviðinu svo um munar og verð ég bara að segja eins og er að hún er alveg ótrúlega leikinn með blýantinn auk þess sem hún er farin að vinna mjög flotta grafík í tölvunni sinni. Einstaklega listræn og flink stelpa

Ég ætla að lokum að óska henni Heklu minni hjartanlega til hamingju með afmælið með einlægri ósk minni um að hún rökræði meira við móður sína næsta árið.

Um glansýmind reykinga og hármodelið pabba.

Þessi bloggsíða hefur skelft mig meira en nokkuð annað undanfarna daga. Ástæðan fyrir þessari ofsahræðslu minni felst í seinustu orðum mínum hér á síðunni, þ.e.a.s um áætlanir mínar um að hætta að reykja. Ég er nefnilega ekki alveg hættur að reykja. Þó tolldi ég í 2 daga án þess að bragða Bensen, Blásýru, Tjöru eða nokkuð annað af hressandi aukaefnum tóbakssins. Ég hef samt ákveðið að láta ekki í minni pokan fyrir þessari fíkn minni heldur ráðast á hana vopnaður nikotínbættu, jórturleðri, plástrum og nefspreyi. Ekki er það þó nikótínleysið sem hræðir mig við að hætta að reykja enda hefur því klárlega verið komið fyrir kattarnef heldur er það hve stór hluti af persónuleika manns það er að vera reykingamaður. Þetta hljómar kannski kjánalega en ég hugsa að allir reykingamenn viti hvað ég á við. Þetta sést greinilega í gömlum bíómyndum þar sem sígaretta og viskíglas var gjarnan notað til að undirstrika ákveðna þætti í persónuleika viðkomandi sem yfirleitt var einhver kynferðislegur, grófheflaður sjarmi, hætta og dulúð meðan að sá sem ekki reykti virtist venjulega leggja metnað sinn í að skera sunnudagssteikina og stemma af heimilisbókhaldið. Þetta er svona eins og að taka skrúðmælgina af Ólafi Ragnar Grímsyni eða smekkvísina af Völu Matt.



Í öðrum fréttum af hinum föla föður ber helst að nefna að ég er orðin sköllóttur. Hvorki er það vegna hás aldurs eða mikilla hártogana. Þannig er mál með vexti að frúin þurfti að vinna óvenjulengi eitt kvöld í vikunni sem leið og sátum við Hekla því ein og yfirgefin heima án alls eftirlits. Eitthvað fannst henni ég illa til hafður svo hún dró fram burstann og fór að reyna að ná völdum á brúsknum á hausnum á mér sem hefur þann skemmtilega eiginleika að standa alltaf allur upp í loftið. Þetta var mikil barátta og varð þeirri stuttu að orði milli samanbitinna tannanna að þetta væri óvinnandi verk ég yrði hreinlega að fara að drífa mig í klippingu. Eitt leiddi að öðru og áður en ég vissi af var ég sestur inn á klósett, fyrir framan spegilinn og 7 ára gömul dóttir mín farin að snyrta á mér hárið. Lítillega í fyrstu en eftir að hún var farin að ná tökum á þessu varð hún stórtækari. Það verður ekki af því skafið, barnið er náttúrutalent í þessu sem öðru sem hún tekur sér fyrir hendur. Ýmsir stílar voru reyndir á hausnum á mér hver öðrum betri en að endingu var ákveðið að mér færi best að vera án alls hárs þar sem einstaklega erfitt er að hafa stjórn á því. Hins vegar hefur veðurfarið verið sköllóttum einstaklega óhagstætt síðan að þessi hársnyrting fór fram og biðla ég því til góðhjartaðra prjónakvenna sem lesa þetta blogg (Ása Hildur) að prjónuð verði á mig húfa.

Á morgun mun ég hætta að reykja vegna þess að.

Í yfir 15 ár hef ég stutt dyggilega við bakið á R.J. Reynolds með því að versla af honum filtersígarettur. Þessi ameríski tóbaksbóndi sem býr að því sem ér best veit rétt fyrir utan Winston-Salem á litlum sveitabæ sem nefnist tobaccoville hefur á seinustu árum orðið fyrir gríðarlegum ofsóknum af hendi Þorgríms Þráinssonar og útlendum kollegum hans. Þessir menn hafa viljað halda því fram að sígarettur séu ógeðslegar, þær lykti illa, séu dýrar og umfram allt óhollar. Jafnvel þó á þeim sé filter sem augljóslega hreinsar öll meint eiturefni úr reyknum þannig að það eina sem situr eftir er algjörlega dauðhreinsað háfjallaloft með hressandi og góðu urtabragði. Illmenni þessi hafa jafnvel myndað með sér mafíu voldugra manna sem öfundast út í R.J út af þessum aurum sem ég styrki hann um og virðast þeir einskis svífast og staðráðnir í að hafa lífsviðurværið af eymingja tóbaksbóndanum. Innan vébanda þeirra eru vísindamenn og læknar sem virðast ekkert hirða um starfsheiður sinn og gefa út skýrslur um óhollustu reykinga í löngum bunum og hafa með áralangri baráttu sinni náð að sannfæra verulega marga um þessa skoðun sína. Á endanum sendi R.J frá sér svohljóðandi yfirlýsingu "R.J Reynolds Tobacco Company believes that smoking, in combination with other factors, causes disease in some individuals". Ekki urðu þessi orð til að róa Þorgrím eða förunauta hans, heldur tvíefldust þeir við þessi orð gamla mannsins og hvöttu nú alla reykingamenn til þess að lögsækja hann vegna þessarar játningar hans. Það undarlegasta við þetta er að stór hluti þeirra peninga sem ég hef eitt í það að styrkja þennan vin minn rennur beint í vasa óvina hans. Ég hef því ákveðið að hætta að versla mér tóbak í þeirri von að Reynolds gamli geti notið elliáranna í ró og næði.

strætópest og vinnupína

Fyrsti dagurinn í vinnu eftir frí leið eins og afskaplega tímafrek rótarfylling án allra deyfilyfja. Hann byrjaði reyndar ekki sem verst, en eftir að ég hlunkaðist út úr rúminu fór allt á verri veg. Eftir að hafa rótað í gegn um gríðarstórt sokkasafn mitt sem samanstendur einungis af ósamstæðum og götóttum sokkum og hnýtt á mig hermannaklossana arkaði ég af stað út í strætóskýli. Það var vægast sagt mjög pirraður hópur á stoppistöðinni, strætisvagninn kom nefnilega ekki. Ung stúlka með fléttur í hárinu, myndlistamaður með hanakamb, 29 ára smiður, skrifstofudama á sextugsaldri og eldri maður að koma úr Breiðholtslauginni. Yfirleitt væri þetta talinn sakleysislegur hópur en þennan morgun var hann hættulegt vopn. Eldri borgarinn hringdi niður í Strætó bs og heimtaði að fá að tala við forstjórann, unglingsstúlkan strunsaði þungstíg fram og til baka og tautaði blótsyrði, skrifstofudaman hneig niður á bekk í móðursýkiskasti og grét hástöfum "ég hef aldrei á æfi minni komið of seint í vinnuna". Myndlistagúrúið stillti úrinu sínu upp fyrir framan skýlið og tók mynd af því og tilkynnti að hann ætlaði að gera heila seríu af myndum og halda síðan sýningu sem myndi bera heitið "Leiðakerfi letingjanna". Ég sjálfur, hinn 29 ára smiður, keðjureykti og skalf af bræði yfir heimsku þessara leiðakerfishönnuða, gekk á milli fólksins og sagði þeim að það hlyti að hafa þurft mjög menntaða einstaklinga til að ná að klúðra þessu svona svakalega. Reyndar er ég ekkert pirraður út í leiðakerfið, er oft of seinn í vinnuna og missi iðulega af strætó en það er nú samt alltaf gott að hafa blóraböggul. Þegar að vagninn loks kom ruddist hópurinn inn í hann og stóð saman í hnapp fyrir framan bílstjórasætið, tuðandi hver ofan í annann. Bílstjórinn sem var greinilega ekki að fá sína fyrstu kvörtun í dag tók af stað með hressilegum rikk þannig að við ultum aftur í vagninn og sáum okkur þann kost vænstan að fá okkur sæti og eiga sem minnst samskipti við þennan geðsjúkling.


Þegar ég loksins kom í vinnuna eftir örlítið fleiri vonbrigði með strætókerfið gerði ég hræðilega uppgötvun. Öll leiðinlegu verkefnin sem lá svo mikið á að klára og ég var búin að trassa svo að einhver annar myndi vinna þau meðan ég var í fríi biðu mín enn. Og auðvitað lá enn meira á að klára þau núna. Rétt áður en ég fór í frí hrundi harði diskurinn í tölvustýrðu trésmíðagræjunni sem ég vinn á og þurfti ég því að eyða deginum standandi á grjótharðri steinplötunni í ærandi hávaða við að búa til forrit fyrir hurðir , skápa og borð. Og hefði sennilegast misst vitið algjörlega ef ekki hefði verið fyrir rómantíska birtu halogenljósanna sem munu víst vera af sömu gerð og Stasi notaði í einangrunarklefa sína. En dagurinn tók enda þótt seint væri og eftir að hafa fengið skoðunarferð um stóra hluta austur og vesturbæjar, um Kópavog og neðra Breiðholt, í boði Strætó bs komst ég loks heim í gettóið. Á morgun ætla ég að taka með mér kodda í strætó og kannski lítið teppi.

Brúðkaups/afmæli

Í dag eru liðin tuttuguogníu ár síðan að móður minni þóknaðist að hlunka mér inn í heiminn, vóg ég þá 3740 grömm og var 52 sentimetrar á lengd. Á þessum tuttuguogníu árum hefur mér tekist að seytjánfalda þyngd mína en lengd mín hefur aðeins margfaldast með 3,4. Ég hlýt að bera sterk útlitseinkenni fótbolta.

Barnsmóðir mín og kærasta unglingsára minna, Ingunn Stefánsdóttir gifti sig líka í dag og óska ég henni og Einari alls hins besta.

Ég hef ákveðið að halda þeim til heiðurs upp á brúðkaupsafmæli þeirra hjóna á hverju ári með því að bjóða mínum nánustu í kaffi og kökur

Ég hef verið með óráði undanfarna þrjá daga.

Hef legið upp í rúmi með talnabandið milli kaldsveittra fingranna og reynt að telja kindur af mikilli nákvæmni. Meðan að óráðið stóð sem hæðst taldi ég fullvíst að það hefði lagst á mig mara í líki svarts hunds og að afturgenginn köttur hefði ráðist á mig og klórað mig til ólífs. Inn á milli hef ég þó verið ágætlega samræðuhæfur og jafnvel mjög greindarlegur (sem verður þó sennilegast að skrifast á ofsahitann og ranghugmyndirnar). Allavega finnst mér þetta þokkalega útmogið.

Föli: (Með stjörf augu og rennsveitt andlit teygir titrandi hendurnar í átt að sinni heittelskuðu.)
Sigrún mín ég verð (smávægilegt hóstakast) verð að fá að ræða við þig.

Sigrún: Hvað er það?

Föli: (Grípur titrandi um hendur hennar og teygir hausinn í átt til hennar með mikilli áreynslu, sagt svo lágt að varla heyrist)
Ef ég lifi (hausinn fellur máttleysislega út á koddann) viltu þá lofa mér?

Sigrún: (Með óttablik í augum, færir eyrað upp að munn hans ) Já ástin mín, hvað sem er
.
Föli: Viltu þá lofa? (Notar alla sína orku til að reysa hausinn örlítið) Lofa að ég þurfi aldrei að fara aftur í Bónus að versla? (Hausinn fellur blýþungur á koddann, fellur í algjört öngvit)

Sigrún: Já astin mín auðvitað.


Það er skemmst frá því að segja að VIÐ höfum flutt öll okkar mat og nýlenduvöruviðskipti yfir í krónuna.

Sem betur fer er ég frekar heill á geði.

Þetta hef ég sagt sjálfum mér á hverjum morgni í mörg ár og oft á tíðum verið ansi nærri því að trúa þessu. Í seinustu viku settist svo efasemdaálfurinn á öxlina á mér og byrjaði að jóðla í eyrað á mér. Hvað er það nákvæmlega sem gerir mig svona normal? Þar sem ég er afskaplega sérhlífinn maður að eðlisfari ákvað ég að fara bakdyramegin að þessari naflaskoðun minni. Ég byrjaði á að skoða aðra og lagði því í geysimikla og afar nákvæma atferliskönnun á meðborgurum mínum. Bjó til eyðublað sem ég fyllti samviskusamlega út í hvert sinn sem ég var á meðal fólks t.d. í strætó, á rölti mínu um bæinn, í vinnunni og út í búð. Niðurstöður rannsóknarinnar verða sennilegast aldrei á forsíðum mann eða sálfræðitímarita en þær dugðu mér ágætlega. Ég komst að því að líkur sækir líkan heim. Plebbarnir halda saman, rónarnir halda saman, ofurgellurnar og stælgæjarnir halda hópinn, þroskaheftir, háskólalærðir, íþróttaidjotarnir, menningarsnobbararnir, allir þessir hópar og fleiri til kjósa sér frekar félagsskapar fólks sem líkist þeim að einhverju leiti. Eftir að hafa komist að þessari niðurstöðu tók ég til við að skoða mína nánustu í gegn um augu fræðimannsins . Þar sem einhver einkenni skapgerðar minnar eða geðveilu geta hafa borist til dætra minna hef ég ákveðið að undanskilja þær tvær frá þessari stúdíu. Ég ákvað að byrja á foreldrum mínum.

Móðir mín. Kona á sjötugaldri með litað dökkt hár, alvarlega haldin af óhreinindaóþoli og getur með engu móti komist gegn um daginn án þess að rykmoppa a.m.k. tvisvar sinnum og vaska upp áður en hún fer í vinnuna. Mjög listhneigð og gefandi.

Helstu karaktereinkenni. Getur auðveldlega gert úlfaldahjörð úr svo litlu sem bliki í augum mýflugupabba. Alvarlega ofvirkur einstaklingur


Faðir minn. Sextugur maður, mikill á velli með (að eigin sögn) feiknagóða bassarödd. Á það til að festast í eigin draumaheimi þegar kemur að bókmenntum eða tónlist og vill þá gjarnan að allir sem hann hittir deili áhuganum með honum. Mikill hugmyndasmiður og úrræðagóður trésmiður sem veigrar sér ekki við að nota kústsköft í skartgripaskrín og pallettur í sólpalla.

Helstu karaktereinkenni. Einstök góðmennska. Á það til að vitna í Hringadrottinssögu við undarlegustu tækifæri td. þegar hann er alveg í spreng á leiðinni á klósettið eða þegar blásið er á kertin í barnaafmæli.


Hin föla frú. Kona langt komin á þrítugaldur, gengur með vellyktandi í handtösku sinni og hefur verið með lit í hári frá því í forsetatíð Vigdísar Finnbogadóttur. Öll frekari ummæli um þennan einstakling gætu verið mér afskaplega hættuleg

Helstu karektereinkenni. Geislandi gleði, útsjónasemi, skynsemi og einstök fegurð.


Æskuvinur minn Jens pétur. Afar undarlegt eintak af homo sapien. Getur td. með engu móti ákveðið hvort honum langi að læra til fasteignasala eða járnsmiðs. Menntaðasti blöðruprentari á landinu, með 40 stunda sjálfmenntun á hálfsjálfvirka blöðruprentvél að baki.

Helstu karaktereinkenni. Þetta telst varla eðlilegt

Þessi listi gæti verið mikið lengri en þess gerist varla þörf úr þessu.
Ég hef nefnilega ákveðið að skera efasemdaálfin á háls.

Ber ég með mér bróðurlegan kærleik eða kannski bara eymd og volæði?

Ég hlýt að líta eitthvað eymdarlega út þessa daganna, eins og ég sé sálsjúkur maður fullur vonleysis og örvæntingar. Svona eins og lítill hirðir sem hefur tínt hjörðinni sinni og ljónatemjari sem hefur nýlega greinst með kattarofnæmi steypt saman í einn einstakling. Reyndar finn ég ekkert fyrir þessari vansæld minni sjálfur en hún hlýtur nú samt að vera allsvakaleg. Meira að segja rónarnir á Hlemmtorgi sem hér eitt sinn sníktu alltaf af mér sígarettur horfa nú á mig eins og ég sé óáfengt rauðvín, hrista hausinn og ganga að næsta manni til að næla sér í reyk. Ég varð fyrst einkennanna var þegar ég síst átti von á þeim, var úti að ganga að leita að Heklu dóttir minni þegar ég mæti tveim konum. Önnur var komin fast að tíræðu en hin var lítið eldri en ég og þegar ég gekk fram hjá þeim skimandi eftir Heklu greip sú eldri í handlegg minn og segir við mig "lest þú biblíuna?". Ég varð að sjálfsögðu algerlega orðlaus og ætlaði að fara að labba í burt þegar sú yngri segir mér að þær séu frá vottum Jehóva og vilji endilega tala við mig. Eftir að hafa þegið mjög greinargóðar leiðbeiningar um biblíulestur og bænaástundun hélt ég minn veg skeiðglottandi yfir þessari nýju aðferð vottanna við að afla sér sálna og því fylgdist ég spenntur með þegar þær mættu næsta manni. Það var ólánsamur einstaklingur sem næst mætti þeim, maður sem ég kannast lítið eitt við og veit því að hann hefur verið í heljargreipum Bakkusar í mörg mörg ár auk þess sem honum hefur verið útskúfað af fjölskyldu sinni og rekinn úr öllum þeim vinnum sem hann hefur verið í. Ég stakk hausnum betur út úr limgerðinu til að fá fullkomið útsýni yfir kappleik frelsarans við Bakkus og púka hans. Þær mættu honum, buðu góðan dag, sögðu að það væri nú meiri blíðan og gengu svo áfram.
Þrem dögum seinna var ég á gangi í miðbæ Reykjavíkur, nokkuð góður með mig á heimleið eftir að hafa slæpst töluvert meira en venjulega í vinnunni. Á móti mér kemur par með barnavagn og alveg hreint að sligast undan þungum pokum úr grísabúðinni (þar sem Íslendingum þykir hagkvæmast að versla). Þegar ég er að ganga fram hjá þeim lítur maðurinn á mig og segir "fyrirgefðu vinur megum við nokkuð aðeins ræða við þig". Þvílíkt panikk. Öll gleymdu fylleríin og gömlu dyrabjölluötin flugu fyrir hugskot mér eins og byssukúla. Hvað gat þetta fólk viljað mér??? "Ég er saklaus" sagði ég snubbótt og ætlaði að halda mína leið en konan hafði stillt sér fyrir framan mig og sagði með blíðri röddu." Við heitum ??? og ??? og okkur langar afskaplega að bjóða þér á biblíukvöld heima hjá okkur á miðvikudagskvöldið. Þetta er svona biblíufræðsla og leshringur, heldur þú að þú gætir ekki séð þér fært að koma". Ég lofaði að hugsa málið gaf þeim upp netfangið mitt og hljóp eins hratt og tjöruhúðuð lungu mín leyfðu í burt.
Viku seinna var ég að ganga upp Laugarveginn í úrhellisrigningu og roki svona heldur mikið að flýta mér heim þegar ég kem auga á mann hinumegin við götuna. Það vakti athygli mína að þessi maður sem ég hafði aldrei mér vitanlega séð áður virtist hafa miðað mig út og nú gekk hann rösklega yfir götuna í átt til mín, stansaði fyrir framan mig leit á mig sigri hrósandi eins og hann hefði verið villtur í óbyggðum í tíu ár og ég væri fyrsta manneskjan sem hann hitti. "Góðan dag" sagði hann glaðlega, "Ég heiti ??? og mig langar svo mikið að bjóða þér á umræðukvöld um biblíuna heima hjá móður minni".


Ég hef ákveðið að draga engar ályktanir af þessu. En..............

Víkingalottó á morgun

Svona ef lottóvinningurinn myndi falla í skaut einhvers mjög svo velviljuðum mér vil ég benda viðkomandi á að málverk eftir Mark Ryden myndi gleðja mig afskaplega.
.

Listin að næla sér í húsnæði og fá milljón $ hugmynd í leiðinni

Í gærkvöldi skelltum við litla útigangsfjölskyldan okkur í langþráðan leiðangur, nefnilega að skoða íbúð sem var auglýst til leigu. Reynsla okkar af seinustu leigusölum hefur náð hápunktum með lýsingarorðinu ömurlegt og síðan þaðan af verra. Reynslunni ríkari strunsuðum við því af stað með brýndar tennur og pírð augu, við því búin að mæta taugaveikluðu, snarsturluðu leigusalaskrímsli með hundaæði og klofinn persónuleika sem skipti á tíu sekúndna fresti milli draugsins Gláms og Dr. Frank-n-Furter úr Rocky horror. Við stilltum við okkur upp fyrir framan hurðina ég með tréfleiginn og hamarinn til taks, frúin með vígt vatn í ilmvatnsflösku og Bjarnadóttir hin yngri með hvítlaukskrans um hálsin . Hurðin opnaðist ofurhægt og við ruddumst inn, staðráðin í að láta ekki skella á okkur. Hlupum inn á mitt stofugólf og snérum bökum saman við öllu búin. Ég hvessti augunum á skuggana við dyrnar og öskraði.RAKI , REIMLEIKI EÐA ROTTUGANGUR? í áttina að skuggunum meðan frúin sveiflaði jakkanum til hliðar þannig að það glytti í ilmvatnsglasið undir beltinu og dóttirin hvæsti og stappaði niður fótum. ÞIÐ VILJIÐ AUÐVITAÐ FÁ 800 000 Á VIKU FYRIR ÞESSA KOMPU YKKAR hvæsti ég og setti upp Dirty Harry augnaráðið. Ég ætlaði að hamra járnið meðan það væri heitt og fara að öskra eitthvað fleira þegar ég heyri mælt "góða kvöldið ég heiti Þórður. Mér varð svo mikið um að ég missti hamarinn og vampírufleiginn úr höndunum, hrökklaðist 3 skref afturábak, glennti upp augun og sagði. "Guði sé lof , þú virkar bara nokkuð eðlilegur". Hjónin fyrir framan okkur minntu ekki mikið á geðsjúklinga eða raðmorðingja, þvert á móti. Hins vegar horfðu þau á mig eins og það væri eitthvað að mér og kona mín og dóttir sendu mér augnaráð eins og ég hefði selt þeim vél úr Trabant í nýja Bensinn þeirra. Kannski var þessi hertækni mín aðeins of óhefluð, kannski hefði ég átt að sleppa vampýrumorðtólunum, kannski er hægt að selja svona vígt vatn í spreybrúsum. Þetta flaug í gegn um huga minn meðan ég stóð algjörlega stjarfur á miðju stofugólfinu. Á meðan að frúin útskýrði málin, margbaðst afsökunar á framkomu okkar, skoðaði íbúðina, þvottahúsið og hjólageimsluna og kom auðvitað frábærlega fyrir. Það næsta sem ég veit er að tekið er í hendina á mér og ég segi Heklu segja. "Við skulum koma pabbi, það er best að þú leggir þig". Ekki veit ég hvaða töfrum frúin hefur beitt eða hvort þau hafa bara séð svona miklar aumur á okkur en íbúðina fengum við og flytjum þangað í næstu viku. Eitt situr þó verulega í mér eftir þessa reynslu. Ætli það sé hægt að selja vígt vatn í fallegum spreybrúsum?